Verloren verwaaide spar met opgekrulde takken
slenterend op de stoep
naalden krassend zachtjes
op de witte bladzij van ’t nieuwe jaar

de watten stilte verzacht het hels geschreeuw
van zij die ’t nog steeds moeilijk hebben
door ’t antwoord dat afwezig bleef

een kerstbal patst aan scherven
nog voor hij in de oude doos belandt

de doos die al zo vele jaren
’t geheugen is van ’t joelig feest

van kinderen die onschuldig glinsteren
in donkergrijze dagen
van hoop gekoesterd bij het vuur
dat kilheid uit de harten smelt

het deksel scheefgetrokken
door d’inhoud weg te stoppen
waarvoor wij ons beschamen

flessen leeggedronken
verschrikking weggeklonken
valse klanken uitgeschonken
verweesd verschraald
rest nog een bodem in het glas

hoe moet het dit jaar nu met ons verder
zal boosheid nu eindelijk eens smelten
en ruilen met de zon

de neen en nee
slingeren door menig mensenhart
en zal het ooit eens breken

’t is zondig ’t bloed te laten vloeien
op maagdelijk witte sneeuw
’k zie ’t rood liever glanzen
in rijzig groene spar

als teken van de hoop
van warme vreugdevuren
van ’t krieken van de dageraad
en kersen in de boom

Nik Honinckx, 10 januari 2017