je blijft maar kringen
en cirkelt je klagend zingen
spiralend in koor
dat klettert tegen ’t spiegelbeeld

kaatst mijn woorden tegen de reuzen
van mijn eigenzinnigheid
laat ze striemen op de flanken
van mijn stenen koppigheid

klets het schaamrood op mijn wangen
smijt mij tegen ’t gedichte venster
totdat ik een vers of opening vind
raam de zwaarte van de woorden
spook ze verder in de ruimte
tot de stilte ze versmoort

gooi mij over bergen
gooi mij in de zee
zodat ik een nieuwe oever vind

waar spiegels warmte kaatsen
zich niet meer vergissen in het beeld
dat gisteren nog bedroog
waar zure leugens werden uitgebraakt
die luidend verklokten in de nacht

laat het nieuwe mij bevruchten
laat de schelp mijn oor befluisteren
laat de zee mijn geest beruisen
zodat ik nieuwe woorden vind.

Nik Honinckx 24 oktober 2022