in memoriam
Paul Teughels
Deze lieve jongen,met een prachtige glimlach, is niet meer…
Hij laat ons fantastische herinneringen na…
Met veel droefheid melden wij U het overlijden van onze trouwe Beeldenstormer Paul Teughels.
We zijn ontelbaar de vrienden en vriendinnen van Paul, we zullen de lichtjes in zijn ogen zo hard missen.
Lieve schelm met gouden hart
slaap zacht.
Gedicht voor Paul ‘Meester van het licht’ door Nik Honinckx: “Dag Paul dag Polleke”
Henriette Roth
Lieve vrienden,
Met veel droefheid delen wij u het nieuws van het overlijden van Henriette Roth.
Henriette was Beeldenstormmedewerkster van het “eerste uur” en steeds hebben wij op haar deskundigheid als danslerares kunnen rekenen. Dit verlies, van dit warme Zinneke, is voor ons allen een harde klap.
Bij deze nodigen wij u uit om Henriette een laatste groet te komen brengen tijdens de uitvaart die zal plaatsvinden donderdag 21 maart 2013. Samenkomst aan de Kerk van Sint-Joost-Ten-Noode om 10.45 uur.
Mijn woorden vallen stil
mijn hart kan niet meer praten’t verdriet spat uiteen in duizend zwarte maten
waarom heb jij je lied zo stilzaam uitgedanst?
waarom ben jij in trage pas de levenden ontsprongen?je maakt nu mooi kringen
en vijvert onz’ herinneringje kringen vloeien uit
tot spiegelend helder waterspiegel
waarop je sierlijk zwanedanst
weerkaats ons je begeesteringvergeefs heb ik getracht
je pas te evenaren
hoe moet die dans nu “zonder” verder
nu je me niet meer leiden zalje laat ons enkel deuntjes na
die ik zachtjes zal omarmen
je zal in ’t hoofdje blijven walsen
tot ik langzaam dronken word
van de schoonheid die ik van je heb gekregen
van je lieve warmte en je krachtleer de engelen
nu maar dansen
laat ze springen op je maat’k weet dat je ’t niet zal laten
onz’ dommigheden goed te praten
om te waken dag en nacht
dat de liefde wint van brute kracht
Nik Honinckx 16 maart 2013
Diep betreurde familie
Beste vrienden
Dag Henriette, het voelt raar om Henriette te zeggen.
Want voor ons ben je nog steeds juffrouw Roth.
De juf die menig paartje leerde dansen.
De juf die mensen samenbracht.
Een juf vanuit de boekjes, kaarsrecht, keurig, verzorgd, rimpelloos net, haren keurig opgestoken.Kom mannekes, het is tijd.
Alles op de maat,
in de maat,
tot op de millimeter precies.
Dames, als het mis gaat, is het steeds de fout van de heren.
Studenten, militairen, kinderen, acteurs en actrices, arbeiders en bedienden, begaafd en minderbegaafd, iedereen die wou, leerde zij dansen.
Op de seconde precies, ballroom, chachacha, wals, rumba, tango, twist,
weer of geen weer.Henriette, samen met de laatste wintersneeuw ben je uit ons leven verdwenen.
Ook dat had je grondig voorbereid, zo kennen we je.
De beenhouwersdochter van de Hoevestraat 96 in Sint-Joost-Ten-Noode.
Een huis waar je de tijd had stilgelegd, de winkeltoog, het kapblok, de weegschaal, alles is er nog.
Het huis waar je vader nog echte filet d’Anvers wist te maken, de tegels op de vloer duizenden malen gepolijst met bruine zeep, het huis waarover je steeds sprak met een bijzondere erkentelijkheid en fierheid voor je Gentse moeder en Hongaarse vader die rebel Henriette een goede opvoeding hebben gegeven.Henriette, een rasecht Zinneke, fier over haar afkomst, een kloeke wereldburger uit Sint-Joost.
Met principes en een warm hart voor de “andere”.
Henriette stond voor oerdegelijke traditie, berichtjes werden nog geschreven in sierlijk handschrift.
De computer laat staan, een bril, was aan haar niet besteed.
Dat leverde je het koosnaampje “dinosaurusje” op, waarbij de schoolkinderen je vroegen of jij echt een gewei onder je kapsel verborg.
Wat hebben wij toch waanzinnig hilarische momenten meegemaakt!Je werd boekhoudster, maar zo vertelde je me, je ging een beetje te hevig in discussie tijdens de jaarlijkse boekhoudcontrole en je besloot dan maar om een loopbaan als danseres uit te bouwen.
Je hebt zelfs deelgenomen aan competities, je gaf les samen met Mijnheer Martens.
Later stond je er alleen voor en was je niet alleen lerares, maar tevens een drijvende kracht in verschillende dansclubs:
Onder Ons Jette, Militaire school, VUB, Strombeek, Ternat, Beeldenstorm.Heerlijk waren die discussies met je, uitgesponnen in schandalig lange telefoongesprekken waarbij je ons slecht om de vijf minuten de kans gaf om ja of nee te zeggen.
Wat zal ik ze missen die gesprekken waarbij ik, en niet enkel deze jongen pleit hier schuldig, er een duivels plezier op nahield om je de kast op te jagen.
Scheetje, je wist ons zo onder een hoed te pakken en ons steeds letterlijk en figuurlijk op onze plaats te zetten.Henriette, feministe van het eerste uur. Naast een buitengewone danslerares, ook een zeer goed en warm mens met oog voor de zwakkere.
Je inzet voor de kinderen in Kuregem tijdens de voorbereidingen aan de Zinnekeparade.
Je bekommernis om de kinderen “waarden” bij te brengen en om de volwassenen toe te leiden naar ons paradijslijk plekje in kuregem, Beeldenstorm, om met arm en rijk te genieten van het “hartje Kuregem”.
De nieuwjaarsrecepties, de talrijke etentjes in de verschillende clubs.
Het was steeds je betrachting om mensen op een galante en hartelijke manier samen te brengen.
Tot je plots besloot om je laatste stap te zetten
zeven acht negen
En ’t is gedaan.
Heriette Roth overleden op 14 maart 2013
Gustave Lamon
Lieve vriend,
stil zijn nu je handen
verwast en vermarmerd door de tijd
tijd om even stil te staan
bij wat je ons hebt nagelatende reis die we een stukje samen mochten maken op je lange levensweg
hoe je klinkers
vrolijk woorden vormden
die schalks blijven vlinderen om ons hoofden nu dat de nachten eindelijk korten
ben je ons voorop gegaan
je kon niet langer wachten
op de warmte van het lichteen ster in ’t gapend duister
heeft je van ons afgeleid
een rustpunt, een nieuw evenwicht
heeft je van aardse kwellingen bevrijdlaat je liefde in ons kiemen
in ’t duister van deze dag.
Gustave Lamon overleden op 28 december 2012
Raoul De Vroede
Raoul, vriend
Nu je laatste blad is afgevallen
laat je ons de koude na
je takken duiden richting aan
waar je bent naartoe gegaannu de koude zichtbaar wordt
de wind in d’ akkers diepe kloven slaat
de wind de bladeren op stapel jaagt
en kale plekken trekt op weg en perk
waarop ik menig spoor bemerkhet spoor dat je ons hebt nagelaten
een richting naar je wijs verleden
een weg naar mooie oorden
waar we samen keken naar “de dingen” die ‘t leven wisten te plezieren
waar we samen beter werden
door elkaars aanwezigheid
wat was ik graagmet je mee gegaan.
We moeten echter “samen” verder
en bladeren dieper in ons boek
in ’t verhaal dat plots werd afgebroken
verloren woorden
het einde zoekiets dwingt ons tot het verder schrijven
op de lege bladzijde die je ons achterliet
de lijntjes keurig uitgetekend
“de schoonheid” die je achterlaatje licht blijft schijnen door de takken
ook na ’t overladen met nieuw blad.
Voor Raoul De Vroede overleden op 29 oktober 2012
Je waarheid
stappend in de witheid van dit blad
versneeuw ik mijn gedacht
dat langzaam dwarrelt van uit mijn hart
het leed verzachtend op mijn pad
een weg die over droefheid loopt
kringelend langs ijle hoogtes dicht bebost
om d’onmacht te verbergengedachtengangen graven zich een weg
en voeren mij door ’t aardedonker
naar fluwelen grijze meren
in mijn geestin ’t zachte duister
in grijze nevels word ik opgezogen
om te rusten
in het zwartste zwart
geest die flirtig met mij speelt
van wat is wel en niet gemeend
op zoek naar wat ik tasten kan
naar wat ik vatten en verklaren kanmijn lieve waarheid achterna
diegene waar jij niet kan achterlopen
mijn schatten achterna
zij die mij zijn misgelopen
mijn blauwe pijnen opgelopen
door dwaasheid heb ik te veel verlorenverloren wat ik zo graag had gemogen
en wat ik nooit meer zal tegenkomenhoe moet mijn weg nu stilzaam verder
langs kleffe muren van spijt
van
het niet weten van wat ik toen wel wist
van zinnebeelden nooit begrepen
van bittere woorden geweekt in mistdit minzaam duister maakt voor mij helder
de echtheid die je achterlaatje waarheid ligt voor immer ingesloten
in ’t gouden schrijn
van mijn verdrieten kom ik dan uit ’t donker boven
en ’t licht mij weer te binnen schiet
dan zal ik vrij
je waarheid delen
met zij die jij toen achterliet.
Nik Honinckx 7 februari 2013
Reini Puttaert
De oefening
zwoegen op het witte blad
schrijflijntjes vervagen
de steun voor ieder woord is weggevallengespalkt de vingers door de pen
die sporen van woord tot in de toppen voert
die blauw laat vloeien op het blad
het antwoord op die vele vragen
gedachten geoefend op een lijn
een neerslag van kennis en onwetendheidhier en daar een woord verkeerd gemeten
en een cijfer te kort geschreven
herinnering te kort geschotenwoorden breien volle zinnen
en bespotten ’t blanke bladen plots is ’t tijd om af te geven
het blanco blad
het volgeschrevente vlug
te weinig tijd gekregenmaar wat je schreef
het grift ons verdere leven
Reini Puttaert overleden 23 april 2009